Σήμερα στη στήλη “Συνεντεύξεις” έχουμε τη χαρά και την τιμή να έχουμε τη συγγραφέα κ. Κατερίνα Μουρίκη. Την κ. Μουρίκη τη γνώρισα μέσα από το βιβλίο της “Περιπέτεια στη Σκουπιδανία” που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός, που άρεσε πολύ στα παιδιά και σε μένα. Εκτός από το συγκεκριμένο βιβλίο όμως, η κ. Μουρίκη έχει γράψει πολλά ακόμα παιδικά παραμύθια, που έχουν αγαπηθεί από τα παιδιά! Κι επειδή όπως έχω ξαναπεί, μου αρέσει πάρα πολύ να μαθαίνω τα “backstage” των όμορφων προσπαθειών, της ζήτησα να μας παραχωρήσει συνέντευξη. Αφήνω τα υπόλοιπα να μας τα πει η ίδια!

Κ. Μουρίκη πώς ξεκινήσατε τη συγγραφή παιδικών βιβλίων;

Θα έλεγα ότι ήταν τυχαίο.  Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά μας άρεσε να φτιάχνουμε μαζί παραμύθια. Ήταν ένα παιχνίδι που μας έδενε, μας ψυχαγωγούσε και έκανε τις ώρες μας ποιοτικές. Πλέκαμε με τη φαντασία μας ιστορίες που δεν ξέραμε πού θα μας βγάλουν.  Σα μητέρα κατέγραφα αυτές τις ιστορίες με σκοπό να τις δώσω κάποτε στα παιδιά μου σαν ενθύμια αυτών των τόσο γλυκών και μεστών στιγμών. Καθώς τις έγραφα από την αρχή, άθελά μου, έκανα μικρές παρεκκλίσεις από το αρχικό –άτεχνο- κείμενο. Πρόσεχα το λόγο, σμίλευα τις προτάσεις για να αποκτήσουν σφιχτή ροή, παραστατικότητα και σαφήνεια. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω ξύπνησε μέσα μου ο «συγγραφέας». Μετά, με παρότρυνση μια φίλης, πήρα μέρος στον ετήσιο λογοτεχνικό διαγωνισμό της Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Ήρθε ένας Έπαινος. Μετά ένα συμβόλαιο από έναν Εκδοτικό Οίκο και  ύστερα ακολούθησε πολλή δουλειά, ώσπου να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι πια συγγραφέας. Και η δουλειά συνεχίζεται… 

Πιστεύετε ότι το παιδικό βιβλίο έχει κάποιες «ιδιαιτερότητες» , δυσκολίες, ως προς τον τρόπο προσέγγισης των θεμάτων που πραγματεύεται; Είναι τελικά «δύσκολο κοινό» οι λιλιπούτειοι αναγνώστες;

Το παιδικό βιβλίο έχει τόσες «ιδιαιτερότητες» όσες έχει και ένα παιδί από έναν ενήλικα. Το παιδί λειτουργεί περισσότερο με το συναίσθημα και τη φαντασία και λιγότερο ή καθόλου με την ορθολογική σκέψη. Η φαντασία του τού επιτρέπει όχι απλά να  βιώνει το παραμύθι αλλά να το επεκτείνει χωρίς όρια δίνοντας συχνά τροπές ή ανατροπές που ούτε ο ίδιος ο συγγραφέας θα μπορούσε να φανταστεί όταν το έγραφε.  Από την άλλη, απαιτεί έναν λόγο σαφή, προσαρμοσμένο στην δεκτικότητά του. Μία πλοκή που το ταξιδεύει χωρίς να το μπερδεύει, ήρωες με τους οποίους θα μπορεί να ταυτιστεί, χιούμορ που θα ξεκλειδώσει την ψυχή του. Θέλει ακόμα αισιόδοξο μήνυμα που να γεμίζει την ψυχή του με φως και ελπίδα. Με αυτό δεν θέλω να πω ότι πρέπει να αποκρύπτουμε την αλήθεια και να ζαχαρώνουμε πάντα το χάπι. Αντίθετα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς μαζί του αλλά πάντα να στεκόμαστε πλάι του με χαμόγελο ενθάρρυνσης και όχι με κουκούλωμα της αλήθειας. Γιατί το παιδί έχει κεραίες που συλλαμβάνουν λεπτομέρειες που εμάς μπορεί να μας διαφεύγουν. Επίσης είναι αυθόρμητα και ειλικρινή. Αν κάτι δεν τους αρέσει θα σου το πούνε. Κι αν δεν τα κερδίσεις από την αρχή  έχεις χάσει το παιχνίδι. Μάλιστα το σημερινό παιδί έχει πολύ περισσότερα ερεθίσματα απ’ όσα είχαν  οι γονείς ή οι παππούδες του στην αντίστοιχη ηλικία. Είναι πολύ ξύπνιο και απαιτητικό. Δεν ικανοποιείται με γλυκερά  αναγνώσματα ή διδακτικά κείμενα χωρίς νεύρο και δράση.

 Γιαυτό και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί για να μην χάσουμε την εμπιστοσύνη του. Μετά από όσα σας είπα θα έλεγα ότι τα παιδιά είναι ιδιαίτερα απαιτητικοί αναγνώστες.