Η συγγραφέας Κατερίνα Μουρίκη μιλά στην “Π”

Της Κατερίνας Μυλωνά

“Ας μη φορτώνουμε τις ενοχές μας στις οθόνες του υπολογιστή και της τηλεόρασης. Φταίμε εμείς και όχι η τηλεόραση. Πρέπει να το παραδεχτούμε κάποια στιγμή”

«Oχι» στα “οχυρά” που υψώνονται μπροστά από τα παιδιά λέει η συγγραφέας, κ. Κατερίνα Μουρίκη, η οποία βρέθηκε για μερικές μέρες στο Ηράκλειο και «μάγεψε» τους μικρούς μαθητές.

«Το σημερινό παιδί έχει πολύ περισσότερα ερεθίσματα απ’ όσα είχαν οι γονείς ή οι παππούδες του στην αντίστοιχη ηλικία. Είναι ξύπνιο και απαιτητικό. Δεν ικανοποιείται με γλυκερά αναγνώσματα ή διδακτικά κείμενα χωρίς νεύρο και δράση», περιγράφει.

Η συνέντευξη της κ. Μουρίκη στην «Π» έχει ως εξής:

Κ. Μουρίκη, πώς αποφασίσατε να «αφοσιωθείτε» στο παιδικό βιβλίο;
«Θα έλεγα ότι ήταν τυχαίο. Όταν τα παιδιά μου ήταν μικρά τους άρεσε να φτιάχνουμε μαζί παραμύθια. Ήταν ένα παιχνίδι που μας έδενε, μας ψυχαγωγούσε και μας έκανε τις ώρες ποιοτικές. Πλέκαμε με τη φαντασία ιστορίες που δεν ξέραμε πού θα μας βγάλουν. Σα μητέρα κατέγραφα αυτές τις ιστορίες με σκοπό να τις δώσω κάποτε στα παιδιά μου σαν ενθύμια αυτών των τόσο γλυκών και μεστών στιγμών. Καθώς τις έγραφα από την αρχή, άθελά μου, έκανα μικρές παρεκκλίσεις από το αρχικό -άτεχνο- κείμενο. Πρόσεχα το λόγο, σμίλευα τις προτάσεις για να αποκτήσουν σφιχτή ροή, παραστατικότητα και σαφήνεια. Έτσι, χωρίς να το καταλάβω ξύπνησε μέσα μου ο «συγγραφέας». Μετά με παρότρυνση μια φίλης έλαβα μέρος στον ετήσιο λογοτεχνικό διαγωνισμό ένας Γυναικείας Λογοτεχνικής Συντροφιάς. Ήρθε ο Έπαινος. Μετά ένα συμβόλαιο από έναν Εκδοτικό Οίκο και ύστερα ακολούθησε πολλή δουλειά, ώσπου να πείσω τον εαυτό μου ότι είμαι πια συγγραφέας. Και η δουλειά συνεχίζεται.»

Τα παιδιά είναι ο πιο δύσκολος κριτής;
«Τα παιδιά είναι αυθόρμητα και ειλικρινή. Αν κάτι δεν τους αρέσει θα σου το πούνε. Κι αν δεν τα κερδίσεις από την αρχή έχεις χάσει το μισό παιχνίδι. Το σημερινό παιδί έχει πολύ περισσότερα ερεθίσματα απ’ όσα είχαν οι γονείς ή οι παππούδες του στην αντίστοιχη ηλικία. Είναι ξύπνιο και απαιτητικό. Δεν ικανοποιείται με γλυκερά αναγνώσματα ή διδακτικά κείμενα χωρίς νεύρο και δράση.»

Ποιο είναι το «μυστικό» για να κρατά ένας συγγραφέας ζωντανό το ενδιαφέρον των παιδιών;
«Ένα κείμενο για να κερδίσει τον μικρό αναγνώστη πρέπει να είναι αληθινό, σαν τη ζωή. Οι ήρωες να είναι αναγνωρίσιμοι και όχι να μοιάζουν ότι βγήκαν από αποστειρωμένη γυάλα. Καθώς διαβάζει υποσυνείδητα ή ασυνείδητα προσπαθεί να ταυτιστεί με κάποιον από τους ήρωες. Η δράση, οι γρήγορες εναλλαγές των εικόνων, οι συγκρούσεις καλού-κακού, οι ανατροπές είναι τα υλικά μιας σωστής συνταγής. Δε φτάνουν όμως μόνο τα υλικά. Χρειάζεται και η σωστή «εκτέλεση».»

Σήμερα, την εποχή που τα παιδιά μεγαλώνουν με Η/Υ, ποια είναι η θέση του βιβλίου στη ζωή τους;
«Η ηλεκτρονική εικόνα φαίνεται να αντιστρατεύεται το διάβασμα με όλες τις συνακόλουθες επιπτώσεις, όπως: Φτώχια της γλώσσας μας, πλαδαρότητα της φαντασίας, αντιγραφή βίαιων προτύπων κ.λ.π. Ωστόσο δεν μπορούμε να εξοστρακίσουμε την τηλεόραση ή τον υπολογιστή από τη ζωή μας. Μπορούμε όμως να μάθουμε να χρησιμοποιούμε τα μέσα αυτά με μέτρο και λογική έτσι ώστε να τα μετατρέψουμε σε σύμμαχο του πολιτισμού μας. Και η μέθοδος είναι απλή. Επιλογή στα προγράμματα και στη διάρκεια θέασης. Και στο εξωτερικό έχουν τηλεόραση, υπολογιστή και άλλα ψηφιακά μηχανήματα αλλά οι δείκτες ανάγνωσης είναι πολύ υψηλοί. Ας μη φορτώνουμε λοιπόν τις ενοχές μας στις οθόνες του υπολογιστή και της τηλεόρασης. Φταίμε εμείς και όχι η τηλεόραση. Πρέπει να το παραδεχτούμε κάποια στιγμή.»