Για το βιβλίο ΓΚΑΣΜΕΝΤ, Ο ΦΥΓΑΣ ΜΕ ΤΗ ΦΛΟΓΕΡΑ
«..Αντιπροσωπευτικό από την άποψη της αντικειμενικής καταγραφής όλων αυτών των καταστάσεων που αντιμετωπίζουν οι αλλοδαποί στη χώρα μας, θεωρώ το μυθιστόρημα της Κατερίνας Μουρίκη, Γκασμέντ, ο φυγάς με τη φλογέρα». Το μυθιστόρημα, που διακρίνεται για την πολύ ενδιαφέρουσα υπόθεση και την ωραία πλοκή του, μέσα σε μια ατμόσφαιρα ιδεολογικής αγνότητας και λυρικής έξαρσης αφηγείται την ιστορία του Γκασμέντ, που βρέθηκε λαθρομετανάστης στη χώρα μας έπειτα από μία περιπετειώδη διαδρομή μέχρι τα Ελληνικά σύνορα. Στην ουσία το μοτίβο που θυμίζει τον Ορφέα, είναι ένα μέσο στα χέρια της συγγραφέως που της επιτρέπει να μεταβαίνει ευχερέστερα από την αντικειμενική αφήγηση στη ρέμβη και στο όνειρο, τροφοδοτώντας το κείμενο της με γενναίες δόσεις του πιο άδολου λυρισμού, που-σε κάθε περίπτωση- συνυφαίνεται με έναν υγιή ρεαλισμό, δηλαδή ρεαλισμό που δεν σοκάρει με την ωμότητά του. Η συγγραφέας γνωρίζει πολύ καλά ότι η ελληνική κοινωνία είναι διχασμένη στο ζήτημα των Αλβανών μεταναστών. Γι αυτό και παρουσιάζει»κατ' ισομοιρία» τόσο την προκατάληψη και την κακία που αντιμετώπισε ο Γκασμέντ στις σχέσεις του με τους Έλληνες του συνοικισμού όπου ζούσε, όσο και τη θερμή αγάπη και προστασία που βρήκε στο πρόσωπο ορισμένων. Και μολονότι δεν παραγνωρίζει τον εγκληματικό ρόλο κάποιων Αλβανών, δικτυωμένων συχνά και με Έλληνες, δεν παύει να τονίζει -και στον τριτοπρόσωπο αφηγηματικό της λόγο και στους διαλόγους των ηρώων του έργου ότι και οι ξένοι έχουν δικαίωμα ύπαρξης, αφού όλοι- γεννημένοι κάτω από τον ίδιο ουρανό, είμαστε αδέλφια.»
Ο Ομότιμος Καθηγητής στην έδρα Παιδικής λογοτεχνίας Ηρακλή Καλλέργης, σε πρόσφατο πανελλήνιο συνέδριο (Απρίλιος 2005) αφιερωμένο στην διαπολιτισμικότητα και τον ρατσισμό, αναφέρθηκε στο βιβλίο «Γκασμέντ, ο φυγάς με τη φλογέρα» της Κατερίνας Μουρίκη (Εκδ. Παπαδόπουλος)
